W 1984 r. biolog Lewontin wykazał, że jeśli weźmiemy dwie równie dobrze uformowane sadzonki i umieścimy każdg z nich w odmiennym środowisku, to uzyskamy z nich różne rośliny. Sadzonka wetknięta w podłoże zaopatrzone we wszystkie niezbędne składniki odżywcze wyrośnie wysoko i pięknie zakwitnie. W podłożu pozbawionym składników odżywczych roślina rośnie marnie, jest wqtła i rachityczna. To środowisko, a nie dziedzictwo biologiczne sadzonek, decyduje o ich sukcesie i rozwoju. Ciqgnqc tę ogrodniczq analogię, możemy powiedzieć, że celem tej ksiqżki jest wskazanie, jak dostarczyć dziecku najlepszych „składników odżywczych”, które pomogq mu rozwinąć jego naturalne uzdolnienia. Na to, by „wyrosło wysokie”, potrzeba współdziałania natury i środowiska.
Czy nasza analogia znajduje potwierdzenie w doświadczeniach z dzieciństwa słynnych geniuszy?
Nauki płynące z dzieciństwa Mozarta, Leonarda da Vinci i Einsteina.