Skala inteligencji Weschlera dostarcza również oddzielnych wyników dla poszczególnych podtestów, które można stosować osobno. Skala inteligencji Weschlera obejmuje różne dziedziny, między innymi: słownika; arytmetyki; rozwiązywania problemów przy użyciu obrazków i drewnianych klocków. Oczywiście Stanfordzka skala inteligencji Bineta i skala inteligencji Weschlera bardzo się od siebie różnią, obie jednak mają pewne cechy wspólne. Oba testy: zakładają uprzednią wiedzę, która jest konieczna, by rozwiązać testy werbalne (żeby sobie poradzić z testem, dziecko musi rozumieć użyte w nim słowa); mniej lub bardziej zależne są od pamięci; nie skupiają się na badaniu zdolności myślenia. Wiedza o tym, ile dziecko zgromadziło informacji, niewiele nam mówi o jego indywidualnych uzdolnieniach, świadczy jedynie o tym, że dziecko ma dobrą pamięć, dobrych nauczycieli lub jest dobrym uczniem – albo jedno, drugie i trzecie naraz! Ujmując to inaczej, można powiedzieć, że ani Stanfordzka skala inteligencji Bineta, ani skala inteligencji Weschlera niewiele nam mówią o zdolności niezależnego myślenia i uzdolnieniach twórczych. Jakie są skutki tego stanu rzeczy? Otóż dzieci mogą być pełne energii, zapału i dobrych chęci, ale jednocześnie niewiele wiedzieć o problemach, jakie się przed nimi stawia – na przykład w części werbalnej testu. W rezultacie mogą uzyskać słabe wyniki, w niczym nie odzwierciedlające ich prawdziwych możliwości. Stąd testy mogą być zarówno pomocą, jak i przeszkodą w odkryciu pełnego zakresu uzdolnień dziecka.